حق با ترانه علیدوستی است؟

شنای زنان ایران این روزها سوژه های برای رسانه های داخلی و خارجی است. سوژه‌ای که بعد از اظهارات ترانه علیدوستی، هنرپیشه ایرانی، روی فرش قرمز فیلم سانتا باربارای آمه. شاید تا پیش از صحبت ترانه علیدوستی برای کسی، چه آنهایی که ورزش را به صورت حرفهای دنبال می کنند و چه آنهایی که علاقه مند به حوزه تخصصی شنا هستند، شنای زنان در ایران بسیار زیاد است. دلیل این بیاهمیتی نه به کمکاری در این حوزه بلکه به موضوعاتی مانند پوشش و تفاوت فرهنگی برمی گردد که تفاوت آماتور یا حرفهای بودن در این ورزش را در اسلامی رقم زده است.

در واقع برای مخاطب حرفهای، شنا، با نگاه به تورنمنتهای آنچنانی که تعداد زیادی از بازیهای جهانی و بازیهای المپیک را پوشش میدهد، برای ورزشکاران ایرانی بیگانه است، چون با توجه به نگاه متفاوتی که اسلامی از جمله ایران به مقوله حجاب دارند، این حرفه است. از فعالیت های حرفه ای خارج شده است.

از طرفی، با نگاهی آماتور به این پدیده می‌توانم به تورنمنت‌های استانی و گهگاه کشوری رجوع رر باشم. حال با این مقدمه کوتاه باید به بحثی برگشت که ترانه علیدوستی آن را رقم زده است. او در فیلمی به اسم «اورکا» بازی که در آن نقش زن شناگر ایرانی را ایفا می کند که چندین رکورد گینس از خودش به جا بگذارد، ولی رکوردهایش توسط مقامات ورزشی ردهبالا و مقامات فدراسیون شناگر ایران مورد پذیرش قرار نمی گیرد. مشخص است نقشی که ترانه علیدوستی به آن اشاره می کند به اتفاقاتی است که برای الهام اصغری در ایا.

فارغ از اینکه الهام اصغری چطور و با چه شیوه ای به رکوردهای گینس رسیده و چه رفتاری با او شده است، بخشی از صحبت های ترانه علیدوستی که در آن اشاره می کند «شنا در ایران به صورت رسمی ممنوع است» جنجال زیادی به پا کرده است. رسانه‌های اصولگرا به او تاخته‌اند که با این صحبت‌ها به رسانه‌های بیگانه خوراک می‌دهد تا علیه ایر.

از طرفی فدراسیون دعوت هم از علیدوستی تا در حاشیه رکوردگیری رقابت‌های شنای زنان شرکت کند موضوعی که این وسط محل بحث شده و به نظر باعث فراموشی اصل داستان شده است واژه «ممنوعیتی» است که از با توجه به اینکه زنان ایران فعالیت های غیرحرفه ای دارند، به این معنی که رقابت های کشوری را محدود می کند، نه جهانی است، درست است، می توانم بگویم که صحبت های ترانه علیدوستی در عین اینکه درست نیست، درست هم هست.

ن بخشی که حرفهای ترانه را غیرواقعی جلوه می دهد به همین بخش از فعالیت ها و محدود و درو می دهد. در واقع شنای زنان در ایران، یکی از دو رشته فعال فعال و علاقه‌مندان خاص خود را دارد. از این، در یک مورد، شنای زنان ایران یک بار هم در رقابت‌های کشورهای اسلامی را نشان می‌دهد بدیهی است که سطح شنای اسلامی را نمایان می کند.

اما آیا شناگر زنی از ایران در مسابقات جهانی یا بازی های المپیک شرکت کند؟ یا اصلا اجازه چنین موردی را دارد؟ اینجاست که صحبت‌های ترانه علیدوستی به هم بی‌ارتباط نظر نمی‌رسد. بدون در نظر گرفتن سطح فنی پایین شناگران ایران که به دلیل کم‌توجهی یا بی‌توجهی شکل گرفته، مس

برای ارزیابی این مورد نیاز به واکاوی چندانی نیست و می‌توانم به داستان شیرین گرامی رجوع کنم. آنهایی که شیرین گرامی را میشناسند، میدانند که چقدر دوندگی دارند تا با پرچم ایران در رقابتهای سهگانه که شامل شنا، دوومیدانی و دوچرخه سواری است، شرکت کند. گرامی در این عرصه نامی برای خوده بود، ولی از ایران به دلیل پوشش لباس ها برای مرحله شنا مناسب نبود، نمی توانم مجوز گرفته شود. نهایتا بنا بر قنتی از آب بیرون میآید ده چادری که چادیک محل شناست، لباسهایش را عوض کند تا قول بدهی ایران برجستگیها به چشم نیاید. این‌طور شد او با پذیرش این مورد و همکاری که در رقابت‌های لندن موفق شد سرانجام با پرچم ایران د. به‌این‌ترتیب برای یک ورزشکاری که سه‌گانه‌کار بود، د آن‌قدر باید و نباید عرفی و اخلاقی بود تا ر.

حال با بررسی جزئی پدیده هم می شود که دوباره باید سوال شود که در بالا عنوان شده، تکرار: آیا زنان ایران مجوز شرکت در رقابت های بین المللی شنا را به دست می آورند؟ پاسخ در شرایط فعلی و با وضعیت موجود کاملاً منفی است. درست است که لباسهای پوشیده شده برای زنان شناگر تهیه شده و در اختیار آنها قرار گیرد، ولی از بینبردن برجستگیها داستانی است که به این راحتی امکان فعالیتهای جهانی در سطوح و بین المللی را به زنان ایرانی نمی دهد.

پس با این نگاه که برگرفته از یک باور عرفی است و «فعلا» راهحلی هم برایش در نظر گرفته نشده است، نمی توانم زیاد به ترانه علیدوستی ایراد گرفتم که نهچندان حرفهای شنای ایران را مورد نقد قرار داده و بگویم که این موضوع با زنان است. توجه به ایرانیان روبه‌رو نمیشود. شنای زنان، یکی از چند رشته ورزشی در ایران است که نگاه حرفهای داشتن به آن به پوشش و حجاب، شدنی نیست و در حد همان آماتور باقی مانده است. قاعدتا اگر راه‌حلی برای نگرانی‌های موجود پیدا نمی‌شود، بعید است تغییری در این وضعیت به وجود بیاید.